One same nie poproszą, aby je zabrać. One same nie przejadą przez granice. One boją się tak samo jak my. Wsiadają razem ze swoimi opiekunami do naszych autobusów z nadzieją że odnajdą chwilę spokoju. Wiernie towarzyszą swoim właścicielom, wspierając ich w tak trudnym czasie. Nie marudzą, nie są głośne, nie są agresywne. Po prostu są z najbliższym im człowiekiem. Psy, koty, kanarki, papużki, szczury i inne drobne stworzenia stały się nieodzownymi współtowarzyszami podróży w naszych autobusach. Bo jak można odmówić, gdy wpatrują się w ciebie czarne, smutne oczy mopsa, a zaraz obok nich oczy jego opiekuna, tak samo proszące o ratunek.

To był dzień pełen wrażeń oraz uśmiechu na twarzach naszych małych podopiecznych i ich bliskich. Mieliśmy szansę lepiej się poznać, porozmawiać, a przede wszystkim postarać się nie myśleć o wojnie, uciekaniu, zostawianiu naprędce swoich domów.

Do zobaczenia następnym razem Mam nadzieję, ze grono chętnych do zabawy jeszcze się zwiększy , choć jak na pierwszy raz liczba 110 uczestników i tak robiła wrażenie.